W drugiej połowie 1944 roku, kiedy znaczna część Polski znajdowała się pod okupacją , zrodził się ruch społeczny inicjujący powstawanie pierwszych ogniw Towarzystwa Przyjaciół Żołnierza . Ruch ów wyrażał patriotyzm ludności, która nie mogąc bezpośrednio uczestniczyć w walce z faszyzmem ofiarnie wspomagała żołnierzy i ich zmagania z wrogiem.
Zalążkami TPŻ były Komitety Opieki Nad Rannymi i Chorymi Żołnierzami oraz Stowarzyszenia Przyjaciół Żołnierza , które niosły pomoc rannym, zbierały dary i upominki dla żołnierzy walczących na froncie lub zgrupowanych w obozach szkoleniowych, organizowały koncerty, imprezy kulturalne dla nowo tworzonych jednostek, itp.
Pierwsze ogniwa TPŻ powstały w sierpniu 1944 r. w Siedlcach, tam też rozpoczął swoją działalność Tymczasowy Zarząd Główny TPŻ. Na przełomie lat 1944/45 ogniwa tej organizacji zaczęły powstawać w innych miejscowościach na wyzwolonych spod niemieckiej okupacji terenach.
Główny wysiłek towarzystwa skierowany był na organizowanie kwater dla żołnierzy pełniących nadal służbę wojskową , żołnierzy przywracających do życia opuszczone i wyludnione wsie, ocalałe ze zniszczeń zakłady produkcyjne.
Latem 1946 r. odbył się I Walny Zjazd TPŻ , a w listopadzie organizacja uznana została za stowarzyszenie wyższej użyteczności publicznej. W kwietniu następnego roku obwieszczeniem Prezesa Rady Ministrów otrzymała statut, co stanowiło prawne podstawy jej działalności..
Wejście w skład państwa polskiego Ziem Zachodnich i Północnych postawiło przed Towarzystwem Przyjaciół Żołnierza nowe , trudne problemy, wymagające szybkiego rozwiązania . Demobilizacja setek tysięcy żołnierzy, repatriacja i reemigracja milionów rodaków z zagranicy, akcje osadnicze na tych ziemiach wymagały zapewnienia transportu, żywności, a przede wszystkim warsztatów pracy i mieszkań dla milionów ludzi. TPŻ starało się udzielać pomocy administracji państwowej i wspierać ubogi skarb państwa. Przeprowadzało na masową skalę akcję pomocy społecznej . Przystąpiło do organizowania w większych miastach i na węzłach komunikacyjnych „ gospód żołnierskich” i dworcowych punktów żywieniowych, w których zdemobilizowani żołnierze i ich rodziny otrzymywały bezpłatne noclegi
i wyżywienie.
Ogniwa TPŻ na Pomorzu Zachodnim rozpoczynały swoją działalność pod koniec 1945 r. Trzeba było czekać aż ustabilizuje się administracja polska i zaczną osiedlać się zdemobilizowani żołnierze z rodzinami oraz osadnicy cywilni.
W listopadzie 1945 r. w Choszcznie , a w lutym następnego roku w Pyrzycach powstały Komitety Pomocy Zdemobilizowanym Żołnierzom.
Nasilone organizowanie oddziałów i kół TPZ miało u nas miejsce w latach 1946-47 wraz ze stabilizowaniem się sytuacji społecznej i administracyjnej.
Powstaje zarząd okręgowy TPŻ , który w listopadzie 1946 r, otrzymuje sztandar. Powstają oddziały powiatowe TPŻ w Gryficach, Pyrzycach, Kamieniu Pomorskim, Białogardzie , Koszalinie, Sławnie, Myśliborzu, Szczecinku, Kołobrzegu. Nieco wcześniej oddziały takie powstały w Drawsku , Łobzie, Nowogardzie, Stargardzie , Szczecinie i w Wałczu.
W 1950 r. na zjeździe w Warszawie włączono w skład TPŻ min. Polski Związek Krótkofalowców . Powstaje Liga Przyjaciół Żołnierza. W jej skład w 1953 r. weszły Liga Morska i Liga Lotnicza.
Przed LPŻ stają nowe zadania , które zawarte były w rezolucji zjazdu krajowego : ‘Dla podniesienia potencjału obronnego naszego kraju Liga będzie krzewić sprawność fizyczną , zapoznawać jak najszerszy ogół społeczeństwa z wiedzą wojskową i wojskowo-techniczną , ogarniając swym zasięgiem zwłaszcza młodzież , popularyzować Wojsko Polskie i jego bojowe tradycje”.
Organizacja LPŻ wychodząc naprzeciw zapotrzebowaniom wojska na fachowców technicznych podejmuje zadania szkoleniowe przedpoborowych. Wielu specjalistów wyszkolonych wówczas przez LPŻ ,po spełnieniu obowiązku służby wojskowej, podejmowało pracę w instytucjach i zakładach pracy jako kierowcy, radiotelegrafiści, telefoniści , płetwonurkowie itp. Szkolono również na kursach przedpoborowych kandydatów do szkół podoficerskich, W 1959 r. w związku z przejęciem przez Ministerstwo Obrony Narodowej nadzoru państwowego nad LPŻ – nastąpiło ścisłe powiązanie działalności organizacji z zadaniami obronnymi państwa..
Rocznie LPŻ na Pomorzu Zachodnim szkoliła na początku lat 50.tych 17 000 osób w ramach TOPL, 4000 z zakresu strzelectwa 1000 osób na kursach kierowców.
W rezultacie dokonujących się w kraju zmian po październiku 1956 r. nastąpiły w LPŻ procesy odśrodkowe. Pod koniec 1956 r. odłączył się od Ligi Przyjaciół Żołnierza pion lotniczy i ukonstytuował się AEROKLUB Polski. Następnie wyodrębnił się także pion krótkofalarski, który reaktywował Polski Związek Krótkofalarski.
W 1960 r. do Ligi Przyjaciół Żołnierza włączono Kluby Oficerów Rezerwy, które dotychczas działały przy Wojskowych Komendach Rejonowych.
W dniu 12 listopada 1962 r. na IV Krajowym Zjeździe Ligi Przyjaciół Żołnierza podjęto uchwałę o zmianie nazwy organizacji na Ligę Obrony Kraju. Ustalono znacznie szerszy program działania Ligi w dziedzinie patriotyczno-obronnego wychowania społeczeństwa, szkolenia dla Sił Zbrojnych i gospodarki narodowej oraz dalszego rozwoju sportów obronnych.
Przekształcenie się LPŻ w Ligę Obrony Kraju nie było formalną zmianą nazwy organizacji, lecz stanowiło wyraz nowego etapu realizacji głównych założeń programowych Ligi oraz ciągle rozwijanych i wzbogacanych nowych zadań
w systemie obrony terytorialnej. Ich głównym elementem stały się wyłonione
i szkolone przez LOK terenowe, a później zakładowe oddziały samoobrony.
Po zmianach ustrojowych w naszym kraju nastąpiło znaczne osłabienie tempa działalności wielu organizacji społecznych, w tym Ligi Obrony Kraju. Przyczyniła się do tego min. decyzja MON dotycząca cofnięcia Lidze szkolenia przedpoborowych dla potrzeb wojska (WKK), co zmniejszyło o połowę wszystkie dochody organizacji, głównie przeznaczane na działalność statutową, wydawniczą, szkoleniową i sportową. Było to również powodem redukcji kadry etatowej stanowiącej trzon organizacji.
Liga Obrony Kraju działa dziś w warunkach „wolnego rynku”, opierając się na samodzielnie wypracowanych dochodach.
Po reorganizacji struktur administracyjnych kraju także Liga Obrony Kraju przeszłą reorganizację . Poprawiło to odczuwalnie możliwości funkcjonowania w nowych warunkach ekonomicznych i realizację założeń programowych.
Dzisiaj Liga Obrony Kraju w województwie zachodniopomorskim liczy ponad 2500 członków zrzeszonych w 123 kołach i klubach. Na obszarze województwa działa 10 zarządów rejonowych lub powiatowych LOK. Nasi członkowie działają i szkolą się w klubach strzeleckich , wodnych, łączności , modelarskich, płetwonurków . W szkołach działa 56 kół, w zakładach pracy mamy takich jednostek 36 , a na wsiach – 29.
Aktywne są Kluby Żołnierzy Rezerwy (dawniej Kluby Oficerów Rezerwy)
i kluby letnich sportów obronnych. W skali kraju jesteśmy w czołówce sportów łączności, wychowania morskiego, strzelectwa.
Nasze osiągnięcia nie byłyby możliwe , gdyby nie życzliwość i zrozumienie ze strony władz administracyjnych i samorządowych, wojska , policji , straży granicznej , placówek szkolno-oświatowych i wielu przyjaciół , z którymi na co dzień łączą nas ścisłe związki .